Od samego początku istnienia zespół Crystal Fighters kojarzył się z tajemnicą. Nikt do końca nie wiedział kim jesteście i skąd pochodzicie. Wielu sądziło, że jesteście z Hiszpanii. Uważacie, że tajemnicza aura wokół waszego zespołu przyciągnęła do was fanów?
Sebastian Pringle (wokalista): Tak, zdecydowanie.
Graham Dickson (gitarzysta): Też tak uważam.
S.P.: Kiedyś jakiś bardzo mądry człowiek powiedział, że tajemnica jest kluczem do sztuki. Najciekawsze zespoły muzyczne bazują na tej zasadzie, podobnie było z nami.
O jakich innych muzykach mówicie?
G.D.: Na przykład o Davidzie Bowie.
S.P.: Ale chyba wszyscy wielcy artyści mają w sobie coś dziwnego i niezrozumiałego. Kolejnym przykładem jest chociażby Michael Jackson. Kiedy zdecydowaliśmy się założyć zespół Crystal Fighters, nie chcieliśmy powiedzieć, że jesteśmy Brytyjczykami. Chcieliśmy, aby nasza muzyka kojarzyła się z Hiszpanią. Zainspirował nas do tego dziadek naszego znajomego, który pochodził z Kraju Basków. Nie tłumaczyliśmy naszych korzeni, chcieliśmy, aby nasi fani mogli zdecydować kim jesteśmy.
Oprócz inspiracji dziadkiem znajomego pociąga was także tradycyjna muzyka folkowa i instrumenty typowe dla Kraju Basków. Jak tłumaczycie tak bezpośrednie zależności swoim fanom?
G.D.: Bardzo interesujemy się kulturą Basków i dlatego lubimy się nią inspirować. Kultura i język Basków są jednymi z najstarszych na świecie. Kiedy zetknęliśmy się z tą kulturą po raz pierwszy, od razu spodobał nam się archaiczny tryb życia Basków. Chcąc dowiedzieć się więcej, odkryliśmy przepiękną mitologię, muzykę i instrumenty. Odwiedzając Kraj Basków, spotykając nowych ludzi i surfując, zakochaliśmy się w tym regionie. Za każdym razem kiedy jedziemy w odwiedziny, uczymy się nowych rzeczy i znajdujemy nowe inspiracje. Dzięki częstym wyjazdom do Hiszpanii staliśmy się bardziej świadomi innych europejskich kultur.
Wiele osób próbowało zdefiniować waszą muzykę i wielu poległo. Jak wy ją opisujecie?
G.D.: No cóż, ostatnio próbowałem to wyjaśnić...
S.P.: Hahaha, właśnie, Graham, opowiedz o tym.
G.D.: Ostatnio pewna osoba zapytała mnie, jaką muzykę gramy. Odpowiedziałem, że jeśli chciałbyś być miły, określiłbyś ją mianem eksperymentalnego popu. Jeśli chcesz być niemiły, powiesz, że to pop.
S.P.: To taki pop, którego nie można zdefiniować.
Wasz drugi album Cave Rave wydaje się być bardziej spójny i krąży wokół jednego tematu, którym jest miłość. Porównując, wasz pierwszy album wydawał się być znacznie bardziej zwariowany. Czy to był zamierzony zabieg?
S.P.: Miłość nie była naszym głównym tematem, o którym chcieliśmy pisać, a przynajemniej nie dzisiejsza interpretacja miłości. Bardziej zależało nam na dotarciu do muzycznych korzeni, do muzyki starożytnej. Taka muzyka skupia się na podstawowych wartościach, na ludziach, rodzinie, braciach, siostrach, przyjaciołach, wsparciu i przetrwaniu. W piosenkach znajdziesz naturalną interpretację miłości, która motywuje cię do wsparcia twojej rodziny czy do walki o przetrwanie twojego dziecka.
G.D.: Na początku tworzenia naszej muzyki inspirowało nas dużo rzeczy. Później zdaliśmy sobie sprawę, że zapomnieliśmy o tym, jak kiedyś żyliśmy. Kiedy zaczęliśmy śpiewać, stwierdziliśmy, że wciąż brakuje nam jednego elementu – miłości.
Gdzie lepiej się wam nagrywało: w Londynie czy w Los Angeles?
S.P.: Los Angeles było bardziej profesjonalne, ponieważ nagrywaliśmy w studio. Przez okres trzech miesięcy mieszkaliśmy nad nim, spędzaliśmy tam każdą możliwą chwilę, rozmawiając i pracując nad albumem. W Londynie nie czuliśmy takiej odpowiedzialności jak w Los Angeles. Mieszkaliśmy razem, imprezowaliśmy prawie cały czas, trochę pracowaliśmy nad naszą muzyką, bardziej z przypadku niż świadomie. Najbardziej kreatywną częścią tworzenia muzyki jest pisanie piosenek. W Los Angeles nie mieliśmy na to czasu – przyjechaliśmy tam z gotowym materiałem po to, aby nagrać płytę w dobrym studio. No może nie wyglądało to aż tak sztywno, ale z pewnością nie było tak, jak w Lodnynie.
Sporo podróżujecie...
G.D.: Przez ostatnie siedem lat jesteśmy niemal w ciągłej podróży!
Racja. Powiedzcie, co jest najciekawszym i najgorszym momentem trasy koncertowej?
S.P.: Najgorszy jest brak wolności. Jasne, że fajnie jest być zorganizowanym, mieć codzienną rutynę, mieć pracę i kochać to, co się robi, ale brakuje mi poczucia wolności, brakuje mi chwil beztroski, w których mógłbym zadzwonić do moich znajomych. Brakuje mi pisania piosenek o 21:00 zamiast grania kolejnego koncertu. Z drugiej strony, uwielbiam grać koncerty, przebywać z moim zespołem, zatrudaniać ludzi... Nigdy nie pomyślałbym, że będziemy mogli kogoś zatrudniać. Uwielbiam te momenty, w których łączę się z publicznością. Dobrze pamiętamy czasy, kiedy to my byliśmy fanami innych zespołów i wspaniałe uczucie, kiedy zespół, który lubiliśmy przyjeżdżał do naszego miasta. Wciąż pamiątam koncerty, na które chodziłem, kiedy miałem trzynaście, czternaście lat... Teraz to ja jestem osobą, która wychodzi na scenę, aby dać koncert... To fajne uczucie.
G.D.: Kiedy podróżujemy, uczymy się o życiu, poznajemy świat i nowych ludzi. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że kiedyś mnie to spotka.
S.P.: I jeszcze jedno. Uczymy się nawet wtedy, kiedy udzielamy wywiadów. Ludzie zadają różne pytanie, na które my musimy odpowiedzieć w klarowny sposób, tak aby nasi fani mogli lepiej nas poznać.
Czy macie jakiś rytuał, który odprawiacie przed wejściem na scenę?
G.D. i S.P.: Zdecydowanie tequila (śmiech).
Tworzycie muzykę będąc w trasie?
S.P.: Tak.
Czas na pytanie o modę. Wasz sceniczny i codzienny image jest dość wyjątkowy – czy to zamierzony chwyt promocyjny czy naturalny, świetny gust?
G.D.: (śmiech) Mówiąc całkowicie szczerze, noszę cokolwiek, co mam w szafie. Z drugiej strony zauważyłem, że mam fazy, w których noszę to lub tamto. Zależy mi jednak na tym, aby nosić to, co będzie podniecające dla oka.
S.P.: Kiedy jesteśmy na scenie, chcemy stworzyć mityczną atmosferę, którą zarażamy naszą publiczność. Dlatego podczas koncertu ubieram na siebie korale i przybieram pozy – wszystko po to, aby nasza publiczność uwierzyła w to, że dbamy o to, co mówimy i co ubieramy.
Jesteście bardzo aktywni w social media, kontaktujecie się z fanami.
S.P.: Winą za to obarczamy Gilberta.
G.D.: No tak, on jest za to odpowiedzialny.
S.P.: I powiedzmy sobie szczerze – nie mamy szans, aby go powstrzymać! (śmiech)
Fani są więc najważniejsi...
S.P.: Bardzo ważni i dlatego jesteśmy bardzo wdzięczni Gilbertowi za to, że tak bardzo się w to angażuje.
G.D.: Co byśmy bez nich zrobili? Nasza kariera nie wydarzyła się przez noc, wszystko działo się stopniowo. Graliśmy koncerty dla 20, później 30, a jeszcze później 40 osób. Gdyby nie nasi fani, nie istnielibyśmy i nie dawalibyśmy żadnych koncertów.
Po tragicznej śmierci waszego perkusisty zdecydowaliście się założyć fundację jego imienia. Kto wyszedł z tą inicjatywą stworzenia i jaki jest jej cel?
S.P.: To był pomysł żony Andrei. To naprawdę piękna idea – fundacja ma na celu wzbogacić życie młodych ludzi poprzez uczenie ich muzyki i gry na instrumentach.
G.D.: Andrea był bardzo troskliwą i życzliwą osobą. Kiedy nie byliśmy w trasie, organizował warsztaty gry na perkusji po to, aby dzielić się radością, którą dawała mu gra na tym instrumencie. Więc fundacja jest naprawdę wspaniałym pomysłem.
Crystal Fighters are one of the most funny groups to see live. They transmit a lot of energy and good vibes to the audience, and that’s exactly what they did during their gig in Warsaw. Before they went on stage, we talked with Sebastian Pringle and Graham Dickson, singer and guitarist, about their Basque inspirations, their life on tour and their idea of love.
I would like to start asking you about your beginnings. There was always a mystery about who you were, where were you from. Many people thought that you were from Spain. Do you think that this mystery helped you when you started?
Sebastian Pringle: I would say so, definitely.
Graham Dickson: Definitely, yeah.
Sebastian: As one wise man once said: mystery is the key element to all art. So we made ourselves a bit of a mystery. The most interesting bands are those that are mysterious…
For example?
Sebastian: Our friends Crystal Castles…
Graham: David Bowie.
Sebastian: All great artists have in them a little bit of a strange vibe that you don’t quite understand.
Graham: Friends!
Sebastian: Friends, yeah. Michael Jackson… But yes, it has all to do with our friend’s grandfather, who was from the Basque Country. And when we came out with the idea of Crystal Fighters, we didn’t say “ok, we are English, but this is a Spanish thing”. We left that open, so people could make their own idea about us.
As you say, traditional folk music and instruments from the Basque Country are one of your basic inspirations. How would you explain this to your Polish audience?
Graham: The way we usually explain our inspiration is that it’s a culture we are really interested in. In its ancient life, and its ancient way of living. The Basque culture is one of the oldest cultures in the world, with their own language. So we were interested in investigating a culture we really didn’t know before we were introduced to it. The more we investigated, the more we got into the music, the instruments and we realised that the mythology was really beautiful. Going there, meeting with the people, surfing… We all fell in love with it. And every time we go back we are still learning more and finding inspiration. The good thing is that thanks to that we could travel all around Spain and Europe and now we are interested in a lot more cultures (laughs).
Many have tried to define your music but, how would you define your own sound?
Graham: I have simplified it recently…
Sebastian: Yes, go on (laughs).
Graham: Recently, when I meet someone who asks me what kind of music my band makes I say: If you want to be nice, experimental pop, if you want to be mean, pop (laughs).
Sebastian: Pop that isn’t in the charts (laughs).
Your second album, Cave Rave, seems more consistent, like it has this "love" theme, while Star Of Love was more crazy. Was this on purpose?
Sebastian: Love wasn’t really a theme for us. At least not the current idea of love. We were thinking about getting down to the roots of culture, or, let’s say, before culture, before the Basque Country, before the egyptians… What you found there was just humans, family, brothers, sisters, friends helping each other, surviving. I suppose that out of all these things comes the idea of love. Because, if you want to help a little baby to survive, if you want to support the women or the family, you don’t really understand the science of it, and that’s the natural idea of love, and that’s what comes across in the songs.
Graham: At the start, these were all things we were thinking about. But, in the search for truth we are on, if you take a couple of steps back you can see the connection we all have and how we forgot about how we once existed. And when we started singing we realised that there was something missing, and it was love.
What differences have you found between recording in Los Angeles, for your second album, and recording in London?
Sebastian: It was much more professional in LA, because it was on the studio. We were living upstairs from the studio and during three months, every day pretty much, we were working and finishing the record. Because in London we only had our managers to answer to, we were living together, much more partying, more messing around with computers to come up with ideas and sounds. For us most of the experimentation is done in the songwriting process, so in LA we couldn’t experiment as much, because we were in an actual studio, the songs were done and we just recorded… (laughs) Maybe it’s not exactly like that, but it was very different.
What are the best and worst parts of being on tour?
Sebastian: The worst is not feeling completely free. It’s nice to have a routine, have a regularity, have a work, feeling that you are doing something for a living, but at the same time I miss feeling completely free, sleeping in, calling your friends, writing a song at 9 in the evening instead of having to go on stage. But at the same time going on stage is great fun, and being with this guys, employing people... We never thought that we would become a source of incomes to other people, and that’s nice. And connecting with the crowd! We remember being fans of music, and when the band we wanted to see came round to where we were living, that was a great moment. I still remember a lot of concerts when I was thirteen, fourteen years old, and now being the source of that is a great thing.
Graham: Yes, and when we tour we have the chance to learn about life, traveling around the world, meeting people like you, all the things we’ve experienced… I could’ve never imagined that.
Sebastian: Even being interviewed, the questions people ask are informative in their own way and also the answers that we have to think about inform ourselves and our audience, hopefully. It’s a learning and growing process.
Do you have any special rituals before going on stage?
Graham: Tequila.
Sebastian: Tequila (laughs).
Graham: Tequila, lime and juice.
Now a question about fashion, because your style is quite unique, both on stage and also in your daily life. Is this something conscious, or it came out spontaneously?
Graham: Honestly, when it comes down to it, I wouldn’t say that I wear whatever, but it goes through phases of wearing things, and, in general, it’s what feels comfortable and excite us. That’s really my thing, wearing things that excite my sense of sight.
Sebastian: And when we are on stage we want to create a mythical moment for people, I might turn up in some beads and add some extra posage to the look just to give people the impression that we actually thought about what we are saying and wearing.
You are quite active in social networks, giving updates and interacting with fans…
Sebastian: We can blame Gilbert for that.
Graham: Gilbert is in charge of that.
Sebastian: It’s impossible to stop him (laughs).
So this means that fans are important to Crystal Fighters.
Sebastian: Yes, absolutely.
Graham: Of course.
Sebastian: We appreciate everything that Gilbert does.
Graham: Social media are one of the newest things where you can be active, but in terms of the fans support, really, where would we be without our fans? We never went from playing for 20 people to 1000 people, but we started with 20, then 30, 40… It was a slow process. And without all those fans we would have no shows to play.
After the sadly passing of your drummer Andrea Marongiu last month, you decided to raise money to create a foundation with his name. Whose idea was this, and what would you like to achieve with this foundation?
Sebastian: It was his wife Louise’s idea. We think it’s a beautiful idea, trying to enrich young people’s lives with music so they can learn to play instruments or about music in general.
Graham: He was a very giving man. When we weren’t playing, he went home and do workshops with drummers in Sardinia, he was always trying to spread his success and his fun with as many people as possible. So, yes, it’s a great thing.
Fot. Marcos Rodriguez Velo dla enter the ROOM