Jak wyglądały początki twojej przygody z fotografią?
Kiedy miałam 14 lat, kupiłam cyfrowy aparat fotograficzny i zdecydowałam, że chcę zostać fotografem. Właściwie nie było żadnego specjalnego powodu, zawsze interesowałam się robieniem zdjęć, a w tym samym czasie chodziłam także na zajęcia do szkoły artystycznej. Rok później rodzice sprezentowali mi aparat Nikon D60 i wtedy zaczęłam robić zdjęcia moim przyjaciołom.
Szczerze wierzę, że kobiety mogą być silne i absolutnie równe mężczyznom.
Co cię inspiruje?
Ludzkie ciało w ruchu. Uważam, że pozycje i formy, które ciało może przybrać potrafią być niezwykle fascynujące! Kiedyś pracowałam ze zwariowaną i niesamowicie wygimnastykowaną tancerką. Stworzyłyśmy wtedy parę zniekształconych zdjęć.
Pracuję z bardzo różnymi osobami. Wśród modeli są starsze panie, osoby plus size, mężczyźni noszący kobiece ubrania…
Co oznacza dla ciebie feminizm?
Pochodzę z Rosji, gdzie w ogóle nie mówi się o feminizmie, więc właściwie zanim przeprowadziłam się do Londynu, to o feminizmie praktycznie nie myślałam. W Rosji często kobiety zachowują się tak, jakby to, że są traktowane przedmiotowo, jako obiekty seksualne, w ogóle im nie przeszkadzało. Szczerze wierzę, że kobiety mogą być silne i absolutnie równe mężczyznom. Nie jestem jednak zwolenniczką feminizmu w stylu „precz z goleniem”, który stał się dziś bardzo popularny. Jednocześnie rozumiem, dlaczego ludzie wyznają takie poglądy. Wiem, że media mają wpływa na to, jak postrzegamy kobiece ciało. Wiem, że mają też duży wpływ na mnie, co może w przyszłości się zmieni.
Co chcesz pokazać w swoich pracach? Jakie idee chciałabyś przekazać swoim odbiorcom?
Myślę, że wszystkie moje prace, nawet niezamierzenie, mają w sobie elementy dla nich wspólne, ale głównie wizualnie. W tym, co robię, nie ma miejsca na dramat, wielką powagę, nawiązywanie do problemów politycznych czy społecznych. Staram się za to pokazywać moje wyobrażenie o młodości, niekoniecznie rozumianej dosłownie. Pracuję z bardzo różnymi osobami. Wśród modeli są starsze panie, osoby plus size, mężczyźni noszący kobiece ubrania… W ramach mojego dyplomowego projektu sfotografowałam niesłyszącą dziewczynkę, która zgłębiała, można powiedzieć „badała”, odgłosy ubrań, przedmiotów i ciała. Ta praca być może sprawi, że ludzie słyszący zaczną myśleć o dźwiękach, których w ogóle nie zauważają. Te zdjęcia to były pewnego rodzaju poszukiwania i zagłębianie się w temat dźwięków odbieranych przez tą dziewczynkę.
Nad czym teraz pracujesz? Jakie masz plany na najbliższą przyszłość?
Moje plany bardzo się zmieniły, od kiedy wiem, że nie mogę dłużej mieszkać w Londynie, przynajmniej w najbliższej przyszłości. Teraz wracam do Moskwy i zobaczę, co się wydarzy.
Więcej na www.olesyaasanova.com