„Moonlight” składa się z trzech części. Każda z nich, choć zaczyna się od wyświetlenia innego imienia, odnosi się do postaci głównego bohatera filmu. Na początku przyglądamy się więc Małemu. Czarnoskóry kilkuletni chłopiec nie jest ciekawy świata, wręcz przeciwnie. To otoczenie jest nad wyraz nim „zafascynowane”. Bohater zmuszony jest kryć się przed rówieśnikami-osiłkami, którzy chcą spuścić mu łomot. Mały poznaje wówczas Juana, dealera narkotyków wyposażonego... w instynkt ojcowski. Dobroduszny dealer pomaga bohaterowi w oswojeniu się ze światem, w nazywaniu rzeczy i zjawisk po imieniu. Tłumaczy Małemu, że na wszystko przychodzi w życiu czas. Wyjaśnia mu na przykład, co oznacza słowo „pedał”. Bo w taki właśnie „brzydki sposób” określa chłopca jego niezrównoważona emocjonalnie mama (nominowana do Oscara za drugoplanową rolę Naomie Harris), skądinąd stała klientka Juana...
W akcie drugim Mały jest już nastolatkiem. Na tym etapie chłopak chce korzystać ze swojego prawdziwego, niemalże mitycznego imienia – Chiron. Bohater wciąż ma kosę z otoczeniem i jest z niego wyraźnie wyobcowany. Ale to przede wszystkim inni – silniejszy koledzy w szkole, mama, nauczyciele – postrzegają go, wbrew jego woli, jako „innego”. Rzeczywistość napiera, a Chiron nie potrafi się bronić, pozwala się ranić, przyjmując biernie wszelkiego rodzaju ciosy – psychiczne i fizyczne. W momentach kryzysowych zjawia się Kevin, może nie od razu przyjaciel głównej postaci, ale ktoś, kto dostrzega w Chironie ukrytą siłę i wyjątkowość. Bohater lubi Kevina, już od najmłodszych lat jest między nim nić porozumienia. W „Muminkach” można odnaleźć zresztą takie powiedzenie, że jak kogoś „lubi się bardziej, niż tylko lubi”, to taki stan nazywa się miłością. Chiron lubi Kevina, może nawet „bardziej lubi”. Jeśli wydaje się wam, że wiecie już dokąd ta historia zmierza – jesteście w błędzie. Chiron dorasta i w trzeciej części filmowej opowieści wreszcie sam wybiera sobie ksywę – tym razem jest to Black. Bohater nie przypomina już zlęknionego, wątłego chłopca. Jego umięśniona postura kojarzy nam się z 50 Centem albo Kanye’m Westem. To inni teraz boją się Blacka. Co się zmieniło? Kiedy w bohaterze zaszła tak wyraźna zmiana? I gdzie jest teraz Kevin?
Trzeba przyznać, że Barry Jenkins, dokonuje nie lada sztuczki. Z jednej strony, reżyser portretuje twardy realizm dzielnic Miami, które zazwyczaj jawią się jako raj dla dealerów i gangsterów. Z drugiej natomiast, za sprawą autorskiego spojrzenia, wprowadza do tego „zabrudzonego uniwersum” lekkość, wolność czy wręcz poetyckość. Twórca stroni od sentymentalizmu i patosu na rzecz intymnej niezręczności, kameralności. Nie szuka atencji za sprawą migotliwej, rozedrganej formy, nie mizdrzy się do widza, choć ewidentnie się droczy z jego przyzwyczajeniami odbiorczymi. To właśnie na styku odmiennych estetyk rysuje się oryginalność dzieła Jenkinsa, która świadomie ucieka od typizacji i utartych schematów narracyjnych. W „Moonlight" nie sprawdza się coś takiego jak „oczywistość” czy zwroty typu: „wydawać by się mogło”, „bohater, z pewnością...”. Reżyser daje bohaterowi czas i przestrzeń do tego, aby na każdym etapie życia mógł zmierzyć się ze swoimi demonami i spróbować zaakceptować (lub nie) patologiczne getto, z którego się wywodzi, swoją domniemaną orientację seksualną i ostatecznie przepełnioną chaosem tożsamość.
W wizji Jenkinsa, która pozostaje uniwersalna i zarazem przełomowa, bez względu na rasę, płeć czy nawet wiek, wspomniana tożsamość staje się wypadkową cudzych emocji, pragnień, lęków i frustracji. Uzależniamy kształt i rozmiar naszego „ja” od zdania innych, czerpiąc zarówno z ich wiedzy, jak i niewiedzy, wrażliwości i okrucieństwa. Przestajemy siebie zauważać , słuchać swoich emocji i potrzeb, bo chcemy jedynie podobać się innym. A przecież nie zjawiliśmy się na tym świecie dla cudzej przyjemności. Reżyser jednak daje nam nadzieję, a na pewno szansę. „Nie pozwól, aby ktoś podjął decyzję za ciebie”– mówi Juan do Małego w jednej ze scen w pierwszej części filmu. Idąc za Jenkinsem – „to ty masz wiedzieć, jak chcesz się nazywać, w jaki sposób chcesz mówić czy się ubierać, w co chcesz wierzyć, kogo masz kochać czy co masz w życiu robić. W danej chwili bądź ostatecznie. Wybór należy do ciebie”.
Fot. materiały prasowe