Maria Pinińska-Bereś urodziła się w 1931 roku. Przez długi czas uznawana była za prekursorkę polskiej sztuki feministycznej (a nawet, jak stwierdził krytyk Andrzej Kostołowski, wyprzedziła feminizm zachodni) – na swój warsztat artystyczny brała tematykę roli kobiet w społeczeństwie i stereotypów związanych z ich pozycją. Myśląc o Pinińskiej-Bereś, należy wziąć pod uwagę, że w latach 50., i na początku lat 60. był to obszar szczególnie ryzykowny i delikatny, a przede wszystkim – prawie pusty, bez poprzedzających silnych narracji. Sama nie wpisywała siebie w taki rodzaj sztuki, mówiąc, że to, czym się zajmuje to figura kobiety jako podmiot twórczości, bardziej niż interwencyjny feminizm. Pomimo to odegrała dużą rolę w emancypowaniu wizerunku kobiet poprzez sztukę, tworząc narzędzia do rozumienia różnych procesów. W 1958 roku, na wystawie w Domu Plastyka w Krakowie, w jej pracy „Narodziny” po raz pierwszy pojawił się kolor różowy, który od tej pory miał towarzyszyć jej na różnych etapach twórczości. Późniejszy okres swojej pracy w dużej mierze poświęciła własnej podmiotowości jako kobiety, wraz z całym bagażem sfery intymnej, który towarzyszy płci i cielesności. Artystka w pracach z cyklu „Egzystencjarium” w latach 70. tworzyła też narracje na temat procesów codziennych – miłości czy macierzyństwa. Te prace to intymistyczne wypowiedzi, dla których polem stała się sztuka.
Na wystawie w olsztyńskim BWA zostaną zaprezentowane prace z różnych okresów jej twórczości – działania rzeźbiarskie, w których Pinińska-Bereś przechodziła od klasycznej formy wyniesionej z pracowni Xawerego Dunikowskiego do lekkich, delikatnych materiałów i form, a później działań performatywnych. Kurator, Jerzy Hanusek, podkreśla, że zestaw obiektów został dobrany tak, aby zaprezentować widzowi różne pola aktywności artystki, a także różne wątki, które pojawiają się w jej twórczości.
Fot. materiały prasowe